güneşi utandıran çocuklar

-gözlerinin karasından vurulan çocuklara

 

 

sana, bu şiiri

söylenecek sözün kalmadığı

yüreğin ortasından kopardım

 

neşede aradım sesini

seslendim, eflatun ıslıkla..

ağacın dalında sokağın ötesinde

adındaki harflerden öperek

sana sarılırdım

 

ülkende güneşi utandıran

sabahlar vardır, çocuk

uzak kardeşlerin toprak elleri

kızıla boyalı alınları durur

 

biraz haykırsan, sesin

yarınlara umut kalır

 

iyi düşlerini sakla sen

babası gelince

umudu biriktirenler aşkına

külde arama anne uykusunu

acı dala takılır parmağın

içinden soğuk geçmeyen

tüm masallar

sensiz paylanır

 

ah çekerken

kalbime uğrama ki

hüzün en incesinden öpüp

ufuklara sığınır

 

 

 

kirlenmiş saçından

sarkan yaralı kuştu, ömrün

takıp hezarfen kanatları

balkonsuz menekşeleri

göğe tırmandır

 

senin gecende rüzgâr

tüm izlerini yanıltır çocuk,

giderek kapanır üstümüze

kara dağların koynunda

kara taştan kapılar

 

sarhoş narâsı hüznünde

tüm çığlıklar

 

ah çocuk, saçlarına

düğüm bağlarım ki

koşarken tere batmasın

deli taylar

 

yanağında gözyaşı

ağır ve kirli kalır, çocuk

bakışın gönlüme ağır yük

duvarlar ardından

gizli kalmaz hiçbir sır

 

anne sesinden bîhaber

gecenin kara koynuna

inceden kıvrıl, çocuk

siyah fotoğrafta unutulan

yüzündeki gülüşü güldür

ölmenin özlemekten kolay

olduğuna beni inandır

 

batık gemilerle dolu

deniz gibisin, çocuk

kara gözlerin

her gece durmadan

dilime düğümlenir.

 

Mustafa IŞIK